گـاه با یـاد تـو ایـن تـن بـه تنــور افتـاده/

بـه دلم سـر بـزن ای در مـنِ دور افتـاده

دیـدنت خواهـم اگر سـخت ببخشـای مـرا!/

فکـر دیـدار ســلیمان سـر مــور افتـاده

مـن به معـراجت اگـر چشـم چرانـی کردم/

در سـر از دیــدن تـو بـاد غـرور افتـاده

هر گنـاهی که زلیخــا بکنـد هسـت ثـواب/

ماهی سـرخ دل از شـور به تـور افتـاده

عشق در دیده ی هر عاقل بی جان به خـدا/

مثل حوریسـت که در دامـن کـور افتـاده

صـبح زیبای قشـنگیسـت در آن دیده ی تو!/

به دو چشـمانم از این پنجـره نـور افتـاده

بخت یار اسـت بیا در بـرم ای عشـق! ببیـن/

هر دو تاس دل ما شش شده جور افتـاده

قلم از عشق تو هِی می کَشَدم سوی خیال/

مثـلِ شـعری که در آغوش شعور افتـاده